Bzzzz, m'n wekker gaat om 5:00.... oh my god, wat is het vroeg. Eerst douchen en dan de laatste spulletjes in de tas stoppen om op pad te gaan naar Battambang! Ik heb er zin in... weer een nieuwe uitdaging!
Ik ga mijn kamer uit en zie tot mijn verbazing dat de deur tussen de gang en het terras (wat tevens als uitgang dient) op slot zit. Ik zie mijn chauffeur buiten staan en na twee minuten wachten besluit ik zelf de deur open te maken. Achteraf blijkt de chauffeur een beveiliger te zijn en moet ik nog veertig minuten wachten tot het busje arriveert... Al wachtende besloot ik back-up te regelen voor het geval mijn transfer niet zou komen opdagen. Ondertussen had ik er ook voor gezorgd dat de twee medewerkers die binnenkwamen voor hun dienst niet naar binnen konden. Ze stonden namelijk geërgerd aan de deur te rammelen.
De tuktuk chauffeur die mijn back-up zou zijn begon te roepen en te zwaaien. Eindelijk, ze kwamen me ophalen. Als sardientjes in een blik werden we gepropt in het busje, en onze bagage was zoals de olie in het blikje, all over the fucking place! Na een 'little bit of sight seeing' komen we aan bij de boot waar we vervolgens nog een uur mogen wachten op een jongen die veel te laat is opgehaald en daar zelf op aangekeken wordt... Heel bijzonder ;)

In de boot was het een gezellige mix van backpackers en locals. Deze manier van reizen zorgt er voor dat je makkelijk in contact komt met verschillende mensen. Een Cambodjaans jongetje met het syndroom van Down zorgt voor een beetje entertainment. Zo zorgt hij binnen no time voor dat iedereen met elkaar in contact is en als finishing touch dat iedereen met elkaar op de foto staat, die gemaakt is door hem zelf, met de gecharterde camera van een eigenaar die hier niet om gevraagd heeft. Hij maakt wilde gebaren dat iedereen nog dichter bij elkaar niet gaan zitten... Fuck personal space! Zodra ik hem wil helpen (omdat de eigenaar van de camera super bang is al zijn reiskiekjes kwijt te raken door één druk op de verkeerde knop) drukt hij eigenwijs mijn handen weg. De reis over het Tonle Sap-meer was erg vermakelijk en bijzonder. Het was zowel mooi als verschrikkelijk. Zo'n boot doet namelijk niet veel goeds voor de natuur en op zo'n moment voel je jezelf een verschrikkelijke toerist, die er alles voor over heeft om dit te kunnen ervaren. Zoveel, dat je dat gene waar je voor komt, kapot aan het maken bent...
Het meer is prachtig. We varen aan veel drijvende dorpen voorbij. Onderweg zien we veel kinderen zwaaien vanuit hun huizen. Je vraagt je op dat moment extra af, waar het leven (voor hun) uit bestaat. Op de boot zelf kon je op het dak lekker vertoeven in de brandende zon en beneden kon je een iets meer beschutte plek vinden. De Cambodjanen gebruiken de boot ook als een soort PostNL service, waardoor we af en toe moeten stoppen voor een levering of afgifte...

Mijn luxe hotel bleek super luxe te zijn, zo erg dat ik me bezwaard voelde tegenover de werknemers. De extra kosten bleken gelukkig niet van toepassing...pff!
Toen ik mijn hotelkamer binnenkwam, maakte ik een klein vreugdedansje (echt!) omdat ik zeer enthousiast was over de luxe maar ook omdat het me weer gelukt was!
Er verbleven vooral veel zakenmensen waardoor de faciliteiten voor vakantiegangers nagenoeg niet gebruikt werden. Het zwembad bijvoorbeeld had ik helemaal voor mij alleen.

Voor het vervolg van mijn reis deed ik wat research en regelde vervoer naar Phnom Phen. Jemig, wat een rit bleek dat te zijn. Tijdens een tussenstop besprak ik samen met twee Australische dames de rijtechnieken van onze chauffeur. Ik vond het stukje griezelig toen het hard regende, hij links en rechts inhaalde terwijl hij zo'n 160 reed op een weg waar ook scooters reden. De dames konden dit beamen en op dat moment stootten ze elkaar verschrikt aan, omdat de coureur tegelijkertijd ook aan het bellen was... Dat was ongeveer het moment dat ik besloot mijn ogen te sluiten ;)
Één voordeel was dan wel dat we lekker opgeschoten. Eenmaal op de plek van bestemming voelde ik me niet helemaal op mijn gemak en ik kan er niet de vinger opleggen wat het is, maar ik had wel besloten, dat ik na mijn bezoek aan de Killingfields, snel mijn reis voortzet richting de kust.

De volgende dag een ongezond maar heerlijke ontbijt naar binnen gewerkt en weg gespoeld met flink wat koffie om wakker te worden... Dat was hard nodig want slapen in deze drukke stad is haast geen optie.
Na mijn ontbijt en wat regelwerk vertrek ik richting de Killingfields.
Bij de entree kun je aangeven welke nationaliteit je hebt, zodat je audiotour daarop aangepast wordt.
Zo! Wat een verschrikkelijke dingen doen mensen elkaar aan... Toen... En nu nog steeds... Kleinschalig, maar ook grootschalig! Ik heb en paar keer goed moeten slikken om de tranen te onderdrukken.

Het is genoeg voor die dag, geen tempels, geen zwembad even niks.
Op mijn hotel kamer bij komen, door even met Nathan van mij af te praten.
Later plan ik mijn aankomende dagen in. De stad uit om de stranden van Cambodja te ervaren! Zon, zee, strand... Here I come!

Ohja ik ben super blij en toch ook wel ontroerd door alle lieve en leuke reactie, echt heel erg bedankt daarvoor! En tot op het strand